Soms missen we de tijd dat we het huis in Italië nog niet hadden. Hoe gek het ook klinkt, met een romantisch huis dat onze verwachtingen ver heeft overtroffen en buren die een godsgeschenk zijn, het is waar.
La Posta in Grottazolina (BenB Grottazolina: La Posta) wordt gerund door Giuliana, een paardentrainster in ruste, die vele kwaliteiten bezit. Samen met wat dorpsgenoten wordt het huis onderhouden, de kamers schoongemaakt, en zij managet de aannemers, als er een mooie poort of een buitenoven gebouwd moet worden. In de winter gaat ze vaak een maandje of zo bij haar kinderen in Rome langs, om vervolgens in Brazilië vakantie te vieren. In het seizoen zorgt ze voor haar gasten. Een paar vaste gasten, allerlei Italianen en hier en daar wat buitenlanders die haar weten te vinden. In Italië is het niet ongebruikelijk om maandenlang in een andere regio een opdracht uit te voeren, en dan van maandag tot vrijdag in een hotelletje of bed en breakfast te slapen. In het weekend gaan stellen er ook wel op uit en gaan dan a l’improviste op zoek naar een slaapplek.
Het voordeel van Giuliana is dat ze ook Engels spreekt; een zeldzaamheid, ook bij de jeugd. Bij sommige van de eigenaren maakt dat niet veel uit, maar Giuliana is een bijzonder gezellige stoere dame, die we regelmatig bij ons aan tafel hebben uitgenodigd. Tijdens het middeleeuwse feest in Grottazolina zijn we ook samen tussen de lange tafels met authentiek eten en prachtig verklede ridders en jonkvrouwen beland.
Daarnaast kan ze ook goed koken. Als ze weet dat je blijft eten, zorgt ze voor een driegangendiner waarvoor ze alles zelf vers inkoopt en bereidt. Als het even kan, maakt ze iets met de eigen oven. Eerst propt ze die helemaal vol met droge takken en steekt die aan. Vervolgens nog meer hout erbij en niet lang erna ligt de hele oven vol met gloeiende kooltjes. Dan gaat de ovenschaal erin, of een rooster op pootjes, met het vlees.
Overigens heeft ze daarnaast ook nog een andere oven, een gasoven. Die is zo groot dat een beetje pizzeria in Nederland hier jaloers naar zou kijken. Die staat gewoon buiten onder een afdakje, en daarin maakt ze de pizza’s en focaccia’s.
De vaste ‘crostata’ bij het dessert, een soort stevige vruchtenvlaai, komt van een buurvrouw, en dat schijnt vaker voor te komen: in een buurt is er iemand beroemd om haar ‘crostate’. Dat is ook zo bij ons in het durp; de buurvrouw van Orietta, Giuseppina, is hofleverancier van de hele buurt. (NB: Ik heb bij onze buren een recept gevraagd van haar crostata, want die was echt heerlijk; het recept volgt nog). Er vloeit daarnaast bij Giuliana rijkelijk wijn en er komt ook nog altijd een likeurtje voor apres. Dan is het natuurlijk handig dat je daar ook slaapt, en als je dan naar je kamer gaat, dan ben je blij dat dat mooie goed verzorgde en dagelijks schoongemaakte kamers zijn. Kortom: een heerlijke plek om lekker te eten, kletsen, drinken en slapen, en je kunt er zelfs in een jacuzzi of je laten masseren.
De andere bed en breakfasts komen ook nog aan bod, maar ook daar hebben we heerlijke dagen gehad: Maria, die op haar ‘kookvrije’ zondagavond een romantische dineetje in elkaar zette in het gastenhuis; Gianfranco die enthousiast vertelt over de eigen biologische producten, en ze vervolgens heerlijk bereidt, enzovoort.
Dus, hoewel het huis natuurlijk is waarom we het doen, missen we deze gastvrije plekken soms vanwege de verrassing, het andere eten en het gemak. Slapen in de caravan is romantisch maar niet altijd gemakkelijk (ik lig een beetje als een banaan, want de caravan is 10 cm minder breed dan ik lang ben). Soms ook een beetje koud: pas geleden was het buiten net boven het vriespunt en in de caravan iets warmer. Toen we gingen slapen, hebben we overwogen om met handschoenen aan het bed in te gaan! Eten koken op twee kleine pitjes is een grappige uitdaging, maar na een dagje klussen is gaan zitten met een wijntje tot de focaccia komt ook lekker. Maar het belangrijkste is toch dat mensen als Giuliana, Maria, Marco en de anderen zonder uitzondering mensen zijn die je terug wilt zien!